Vier het leven

Zo nu en dan gebeurt het. Dan komt er iemand te overlijden die dichtbij je stond. Een familielid, een goede vriend of vriendin, een collega kunstenaar. In ieder geval iemand waar je iets mee had. Onlangs gebeurde het mij ook. Alles is dan even totaal onbelangrijk. Alle gedoe over BTW, ateliers, wel of geen subsidie, tentoonstellingen, opdrachten waar je anders vreselijk blij mee bent, alles is even weg. Er is maar één ding dat echt telt; Vier het leven! Lees hieronder het stukje over mijn goede vriend die ik vanaf nu moeten missen, een levensgenieter, kunstliefhebber, een creatieveling die wist wat genieten van het leven betekent en voor wie het klokje is gestopt.

Een mooi mens

Het komt hard aan. Een vriend, zakenman en journalist met een mooie pen is er niet meer. Hij kon niet alleen mooi schrijven, maar ook goed observeren. Hij maakte nooit iemand kapot en wist altijd alles van de positieve kant te benaderen. Een echte levensgenieter die hield van een glas wijn en een uitgebreid diner. Onlangs kocht hij nog een nieuwe auto. Hij liet dat weten door een foto rond te laten gaan van enkel het klokje op het dashboard. Het was een ovaal klokje. Iedereen die iets weet van auto’s weet dan meteen wat voor Italiaanse bolide het betreft.

We liepen de deur niet bij elkaar plat, maar we konden in voorkomende gevallen altijd op elkaar rekenen. Als ik hem vertelde over mijn avonturen in de kunstwereld wist hij er weer een prachtig verhaal van te maken. Verhalen die ik koester en wie weet komen die verhalen ooit nog in een boek.

Iedere maand komen we bij elkaar met een aantal vrienden in een plaatselijke horeca gelegenheid. Elf mannen met allemaal een totaal ander beroep, een totaal andere wereld en soms ook met totaal andere interesses. Aan het eind van de avond zijn er een aantal flessen leeg en minimaal de helft van alle wereldproblemen zouden kunnen worden opgelost als maar naar ons zou worden geluisterd.

Zo’n twee jaar geleden kwam hij met het bericht dat er iets mis was, hij was ziek. Ziekenhuis in en uit, bestralingen, chemo en op een bepaald moment ben je uitbehandeld. Dan is het afwachten en hopen. Begin juni, op de verjaardag van Tjitske (mijn echtgenote) is hij overleden. Hij is in stilte en met alleen daarbij zijn naasten gecremeerd. Hij wilde beslist niet de ’talk of the town’ worden. De familie moet door zonder hun man, vader en opa en wij moeten door met 10 man. Wat blijft zijn de dierbare herinneringen aan een vriend die kon schrijven wat jij dacht, een kunstliefhebber, een Bourgondiër, een kenner en genieter van alles wat mooi en bijzonder was. Een mooi en creatief mens waar een geestverruimende werking vanuit ging. Zij die hem kenden weten wie hij was en zullen hem nooit vergeten. Henk-Jan, grote dank namens ons allen.

Henk Hofstra